De tweede week: operatiekamer

WEEKEND VAN 13 EN 14 FEBRUARI
het eerste weekend na een stage week is begonnen. We hadden van te voren gezegd dat we in het weekend gingen proberen te werken aan onze school opdrachten.
Zaterdag is begonnen maar zin int school zit er echt niet in. Dan maar eerst een smoothie gaan drinken in het zonneke.

Nadien ben ik op de trappen voor het hotel gaan zitten en heb ik nog heel de voormiddag rond gekeken naar iedereen die voorbij mij passeerde. Langs de andere kant van de straat was een kindje dat heel de tijd ferenji riep als ik dan keek begon hij te zwaaien, elke keer dat ik terug zwaaide kwam er een grote glimlach op zijn gezicht tevoorschijn. Verschillende mensen stopte als ze mij zagen en kwamen mij een goedendag wensen en mij een hand geven en gingen dan verder op stap.
Eigenlijk we leuk om zo de omgeving is een keer af te kijken en te zien wat er eigenlijk rondom mij gebeurde.

Tegen de middag zijn we dan terug tibs gaan eten in het centrum. Hier was het een stuk drukker dan de vorige keer dat we hier zaten. Mensen die achter ons zaten waren rauwe stukken vlees aan het eten en vroegen ons of we eens wilde proeven van hun vlees. Dit hebben we toch maar vriendelijk afgewezen. Voor de rest van de dag heb ik niet meer gedaan dan een boek gelezen en genoten van het uitzicht.

Zondag waren we uitgenodigd door Mahlet een verpleegkundige van de surgical ward, de afdeling waar ik de eerste week gestaan heb. Hier mochten we zondag namiddag een koffieceremonie gaan bijwonen. We waren eigenlijk wel heel benieuwd wat dit ging geven. Tegen een uur of 3 zijn ze ons komen halen aan het hotel. Eenmaal aangekomen bij haar thuis hebben we kennis gemaakt met haar 2 kinderen , haar zus en de dochter van haar zus.
In de living stond een soort hele kleine bbq met daar rond een soort gras met daarop bloemen.

De BBQ diende om de koffiebonen te laten branden zodat ze de gekende donkere kleur hadden.
Toen de koffiebonen gebrand waren kwamen ze met het potje naar ons om de geur te laten reuken dit hoorde bij de ceremonie. Maar ik vond dit een zeer aangebrande geur hebben. Nadien hebben ze de bonen gemalen en waren ze het water aan het koken voor de koffie. Nadien werden de gemalen bonen in de water kruik gedaan om koffie te maken. Na een 10 minuutjes wachten was de koffie klaar om te drinken.

We kregen koffie uit kleine tasjes, hier deden ze eerst 3 tot 4 lepels suiker in en nadien werd de rest opgevuld met koffie. Dit tot 3 maal toe tot de kruik met koffie leeg was. Nadien kregen we nog een maaltijd aangeboden: injera (de zure handdoeken) met daarin een soort warme tomaten saus met groenten in. Ik moet zeggen mijne mond stond echt in brand. We kregen om af te sluiten nog wel een flesje water dit heeft mijn mond toch wel geblust :)

MAANDAG 15 FEBRUARI
vandaag is de eerste dag op de operatie kamer. Ooh zo spannend wat zou ik hier allemaal wel niet gaan zien. Ik ben echt wel een benieuwd.

Nadat ik van Teddy speciale schoenen had gekregen voor in de operatie kamer ben ik met een klein hartje vertrokken naar de operatiekamer. Hier moest ik nog even wachten op de hoofdverpleegkundige voor mijn kleren en dan kon de dag echt beginnen. De hoofdverpleegkundige vroeg naar mijn interesse van welke operatie ik graag wilde zien. Ik heb gezegd dat ik graag verschillende operaties zou zien dat ik niet specifiek een voorkeur had. Dus zo gezegd zo gedaan de eerste dag ging ik kijken bij de operaties van gynaecologie en de rest van de dagen kon ik gaan kijken naar de operaties die mij interessant leken. Voor mij was dit allemaal in orde.

De eerste operatie die ik gezien had was met een laparoscopie. Ik moet zeggen van deze operatie had ik geen idee wat ze aan het doen waren ik weet wel dat de diagnose endometriose was.

Nadien was het tijd om een thee te gaan drinken en terug naar de volgende operatie te gaan kijken deze was een spoed keizersnee van een tweeling. Zo spannend dit zou de eerste bevalling zien die ik zou zien. Nadat het eerste kind je er uit was maakte ik een oooohhh geluid en ineens alle ogen naar mij gericht toen ik ze uiteindelijk heb kunnen vertellen dat dit geluid kwam omdat het zo schattig vond deden ze verder met het 2de kind. Ik moet zeggen na de geboorte van deze 2 kinderen heb ik de rest niet meer gezien ik heb heel de tijd verwonderlijk gekeken naar de 2 kleine meisjes die ze aan de linker kant van de operatie kamer aan het verzorgen waren.

De laatste operatie was het verwijderen van vleesbomen uit de baarmoeder. Ik moet zeggen amaai dat waren 3 grote vleesbomen die zich hadden genesteld. Met verbazing heb ik nog even gestaard naar de vleesbomen.

Voila mijn eerste dag operatiekamer zit er al op. Ik moet zeggen ik heb heel hard genoten van deze eerste dag. Ik ben met een grote glimlach op mijn gezicht vertrokken naar het hotel.

DINSDAG 16 FEBRUARI
Met een grote smile op mijn gezicht ben ik vertrokken richting operatiekwartier.
Zeer spannend welke operaties ik vandaag mocht gaan zien. Bij het wachten op de hoofdverpleegkundige voor mijn kleren, heb ik dr RAUF leren kennen een anesthesist van India. Hij vroeg welke operaties ik vandaag ging kijken. Ik had hem gezegd dat ik dit nog niets wist. Hij had mij voorgesteld om vandaag met hem mee te gaan. Dit heb ik niet af geslaan en ben ik hem na het omkleden gaan zoeken.

Hij ging mij vandaag leren hoe ik de anesthesist papieren moest invullen, welke medicatie belangrijk waren en welke materialen die we elke keer nodig hadden.
Dus ja veel operatie heb ik in begin niet gezien omdat ik met papier werk bezig was.

Dr. Rauf ging pauze nemen en ik was zeer benieuwd welke operaties er nog bezig waren. Dus ging ik bij elke operatiezaal mijn hoofd eens binnen steken. Tot ik op een gegeven moment werd binnen geroepen om te kijken en dat ik na mij de deur moest dicht doen. Dat hebben we dan maar ook gedaan. Ik kreeg van Desu de anesthesist die hier bezig was een briefing van welke operatie hier bezig was. Ik was aan het kijken naar een operatie van een baby van 3 maanden met een waterhoofd waar ze bezig waren om een shunt (een buisje/drain die het vocht van de hersenen naar de buikholte afvoert) te plaatsen. Na de operatie hebben we een tijdje gewacht voor het babytje wakker werd zodat we konden extuberen (beademingsbuisje uit de luchtpijp halen). Nadien moest het kindje naar intensieve zorgen worden gebracht. Dit mocht ik doen ze legde het kindje in mijn armen en volgde mij met de infuus zak. Ik moet zeggen dit was het mooiste van de dag.

WOENSDAG 17 FEBRUARI
Ik was vandaag terug met Dr. Rauf op stap. Vandaag hadden we alleen neuro operaties op de planning staan. We konden nog niet beginnen met veel voorbereidingen omdat we het dossier van de eerste patiënt nog niet hadden.
Dus begon onze dag met wachten. Vanaf dat onze patiënt was aangekomen hebben we alles van de apotheek kunnen gaan halen en konden we alles voorbereiden.

Dr. Rauf heeft mij vandaag voorgesteld aan de neurochirurg Dr. Tony dit is een Amerikaanse man dat al een paar jaar in Ethiopië woont. Hij vroeg mij of ik specifiek een anesthesist verpleegkundige was. Ik antwoordde van nee ik ben maar een gewoon verpleegkundige. Het antwoord dat ik van hem terug kreeg bezorgde mij een glimlach op mijn gezicht. Ik mocht van hem niet zeggen dat ik maar een gewone verpleegkundige was elke verpleegkundige is speciaal en van groot belang :D .
De operatie die ik had bijgewoond was een gesloten spina bifida.
Na deze operatie ben ik gaan rondkijken welke operaties ik nog kon zien. En wilde ik gaan kijken bij een orthopedische operatie.
Een operatie aan de knie. Maar toen ik hier een 5 minuten stond werd ik weggestuurd door de dokter omdat ik daar niks te zoeken had en dat ik daar niks kon doen. Verbaasd en een beetje onder de indruk ben ik vertrokken uit de operatiezaal . Op zoek naar een plaats waar ik wel mocht zijn.
Het was blijkbaar erg zichtbaar dat ik onder de indruk was. Omdat er verschillende mensen aan mij kwamen vragen wat er was. Dus heb ik in het kort verteld wat er was. Ze stelde me gerust en ik moest maar gewoon bij hun blijven. (nadien heb ik gehoord dat die dokter die me weggestuurd had dit bij meerdere mensen doet)

DONDERDAG 18 FEBRUARI
vandaag ben ik als eerste gaan kijken naar een vinger amputatie. Dit was wel interessant om eens gezien te hebben. Als 2de operatie heb ik een huidtransplantatie gezien van een mevr. die 12% Procent van rug verbrand had. Ze hadden de huid voor de transplantatie genomen van mevr. haar bovenbenen. Van haar rug hadden ze ook eerst het verbrande huid afgeschraapt om nadien de transplantatie huid aan te brengen deze werden dan bevestigd met nietjes. De rest van huid werd terug geniet aan het bovenbeen. Om het verband te laten houden hebben ze deze vast gehecht aan de huid zelf. Dit vond ik maar raar maar tape zou niet houden kreeg ik als antwoord te horen.

VRIJDAG 19 FEBRUARI
Vandaag is het alweer de laatste dag van mijn week operatiekamer. Ik ga deze plaats toch missen. Ik heb hier veel gezien en zeker ook veel geleerd. Ik ben heel blij dat ik deze kans gekregen heb om hier een week te mogen mee draaien

Vandaag ging ik terug meekijken bij de operaties van neurologie. Ik moet zeggen ik ben erg gestrest vandaag en ik weet niet hoe het komt.
Vandaag staan er 3 baby’s op het programma. Het eerste babytje was terug een gesloten spina bifida. Alles ging zonder problemen en het kindje hebben we na de operatie naar de recovery zaal gebracht.

Toen de operatiezaal terug gepoetst was mocht ik het 2de babytje gaan halen. Ik moet zeggen het kindje zag er niet goed uit. Het had een waterhoofd waarvoor er terug een shunt gestoken moest worden en had een grote bol in zijn hals dat mee verwijderd moest worden. De intubatie van deze baby verliep zeer moeilijk. En de parameters schommelde de hele tijd.
Tegen het einde van de operatie kregen we bijna geen parameters meer door en begonnen we ons erg zorgen te maken. We controleerde dan maar zo de pols en de ademhaling. Tot het op een gegeven moment berg af ging het de baby ik kreeg de ademhalingsballon in mijn handen geduwd en ik moest heel snel beginnen knijpen in de ballon.
Door één beweging te doen kreeg ik zicht op het handje van de baby en ik wist genoeg.
Dr Rauf was heel de tijd medicatie aan het geven om alles terug op gang te krijgen en ik moest blijven knijpen tegen een hele hoge snelheid. Er werden anesthesisten uit andere kamers gehaald om ons te komen helpen. We wisten heel goed wat er aan het gebeuren was de baby deed een arrest (hartstilstand). Ze kwamen mij aflossen en ik kreeg een andere taak ik moest medicatie op trekken en deze aan de anesthesisten door geven zodat zij deze konden geven.
Na een 10 min ( voor mij leek dit een eeuwigheid) hebben we de baby er door gekregen. Toen was er de opluchting dat de baby er is doorgekomen. De oorzaak van de arrest werd omschreven als een te lage lichaamstemperatuur en een beetje bloedverlies.

Ik was heel blij dat ze mij kwamen roepen om te zeggen dat het tijd was om te vertrekken. Ik heb mijn eigen omgekleed. Nadien ik buiten was liepen de tranen over mijn wangen van de emoties.
Ik ben er nog heel die avond slecht van geweest.

ZATERDAG 20 FEBRUARI
Vandaag gaan we op stap met Magmud en Habt. Eerst zijn we naar het huis van Magmud geweest hier hebben we een biertje gedronken. En nadien hebben we Habt opgehaald en zijn we naar een café geweest waar we nog een 2 biertjes gedronken hadden.
Nadien wilde ze ons lokale ontbijt laten proeven. Het waren een soort dunnen broodschilfers met een heel warme/pikante saus op. Dit was niet bepaald mijn ding. Nadien hebben we nog eens het zelfde gekregen maar dan met honing en dit beviel mij wel beter. Éénmaal gegeten zijn we om de avond af te sluiten nog een pintje gaan drinken in een lokaal café. Hier hebben we Habt mazout (bier met cola) leren drinken. Hij vond dit zeer lekker :p .

NOG ENKELE WEETJES:
-In de operatie kamer is het geen probleem dat je belt of foto’s trek met je gsm
-Als de stoom in de operatiezaal weg valt pakt iedereen zijn gsm om de operatie wonde te belichten zodat de operatie verder kan gaan.
-Er lopen s’ nachts blijkbaar hyena’s rond in Mekelle.
-Anekdote : hyena’s lachen alleen maar als ze seks hebben blijkbaar.
-Ondertussen heb ik in het hotel andere gerechten gevonden dan alleen spaghetti :)

EVEN DE GEVOELENS OP EEN RIJTJE.
ik ben de week zeer optimistisch en blij gestart. Het begint me hier echt elke dag beter en beter mee te vallen. En de tijd van genieten van dit avontuur is begonnen.
Alleen vrijdag heb ik toch een serieuze emotionele dip gehad waar ik het moeilijk mee gehad heb. Maar een nachtje goed slapen en een goede babbel met het thuisfront doet wonderen en geeft nieuwe moed om verder en positief verder te gaan met dit avontuur.

ANTWOORDEN OP DE VRAGEN:
Hey luc, of ik het hier al gewoon ben is een groot woord. Ik kan wel zeggen dat ik ondertussen vrede heb genomen met iedereen dat mij na staart en dat ik niet iedereen ga verstaan en dit brengt wel rust. Het enige wat ik niet gewoon geraak is het woord ferenji en mensen die om geld komen vragen.

Hey tante Fin, eerst en vooral mijn excuses dat ik voor mijn vertrek niet meer ben langs geraakt.
Om even te antwoorden op u vragen de mensen hier spreken 2 verschillende talen tigriaans en amhaars. Dus van deze taal versta ik niet zoveel van. Maar de dokters en verpleegkundige spreken hier wel Engels zodat ik toch via de verpleegkundige of dokters met de patiënten kan praten
Mijn stageweek in de operatie kamer is afgelopen en nu start ik van maandag op de brandwonde afdeling.
Vanaf het begin van de stage zijn we verhuisd naar het GG Hotel en hier hebben we de luxe om gebruik te kunnen maken van een gewoon toilet. Alleen in het ziekenhuis hebben we nog een Frans wc. En ik probeer zo veel mogelijk op te houden om hier maar niet op het franse wc te moeten.

Voor de rest wil ik ook iedereen bedanken om mijn avontuur te volgen en een reactie te plaatsen. Dit doet mij altijd veel deugt om te lezen.

Vele groetjes en tot de volgende
Steffi