Steenkerken, icu, spoed
Door: Steffi
Blijf op de hoogte en volg Steffi
06 Maart 2016 | Ethiopië, Mekele
ZONDAG 28 FEBRUARI
vandaag heb ik afgesproken samen met Lauren, Brayn en Suzan om samen met hun een daguitstap te maken naar de steenkerken. We hadden om 7 uur afgesproken in de bar zodat we op tijd klaar stonden als de gids ons kwam oppikken. Toen het 8 uur gepasseerd was en nog steeds geen gids te zien was hebben we maar eens gebeld. Na nog een 10 minuutjes wachten was het dan eindelijk zover. We konden beginnen aan onze trip. Het rijden naar de eerste steenkerk zou ons 2 uurs kosten.
Na een groot uur rijden hebben we onze eerste stop gemaakt om een koffiepauze te houden. Hier hebben we eigenlijk voor de eerste keer gezien dat ze katten houden als huisdieren.
Nadien hebben we onze weg verder gezet en zagen we op een grote anderhalve kilometer een grote berg. Ze zijden ons daar is de kerk. Dus wij met zen alle zoeken of we torens van kerken ergens zagen staan. Met een grote lach op hun gezicht zijden ze dat de kerk in de rots was. Nadien zijn we uitgestapt en hebben ze gevraagd om zoveel mogelijk gerief in de auto te leggen dat onze rugzakken niet zwaar mochten wegen omdat we moesten naar boven wandelen en klimmen. Zo gezegd zo gedaan.
Ik kreeg het al een beetje benauwd toen ik de hoogte van de berg zag (dit door mijn hoogtevrees).
Na een groot uurtje wandelen was het al wat klimmen geblazen naar de berg toe. Maar dit was nog wel cava. Met wat puffen ,blazen en hijgen ben ik dan toch aan de berg geraakt. Nu was het punt gekomen dat we van de ene berg naar de andere berg moesten over een smalle strook. Jha het inademen van lucht had plaats gemaakt voor angst. Ik kreeg met geen manier mijzelf onder controle. De paniek over de hoogte had mij helemaal in de ban. Maar jha we hadden het ergste nog niet gehad, nu moesten we gaan muurklimmen en dit nog zeker 10 m naar boven. Dit zonder touw, allé er was wel een touw maar als je dat gebruikte kwam er een prijs boven op. Ook waren er lokalen mensen die daar waren om toeristen naar boven te begeleiden.
hier zat ik dan, ik wilde heel graag naar boven naar de kerken gaan zien. Maar als ik dit wilde moest ik wel een manier vinden om mij paniek/angst te overwinnen. Want zo kan ik echt niet naar boven.
Na een 15 minuten heb ik me kunnen herpakken en ben ik met behulp van de lokale mensen en met trillende handen naar boven geklommen.
eenmaal boven moet ik zeggen was er wel een heel mooi zicht. En was ik blij en trots op mezelf dat ik toch boven geraakt ben.
De kerk waar we nu zaten word nog altijd gebruikt door de lokale bevolking. Dit zowel op alle zondagen, feestdagen als andere gelegenheden.
Het is een kerk met 1 inkomhal en deur, dus iedereen zowel vrouwen en mannen komen langs 1 kant binnen maar nemen wel plaats op 2 verschillende plaatsen. Doordat de kerk bovenin een berg gemaakt is is het ook geen grote kerk. Plaatsen zijn beperkt er kunnen gemiddeld 50 mensen in de kerk. De gids vertelt ons dat de gelovige die niet binnen kunnen de dienst volgen op de berg. (dit lijkt me zeer gevaarlijk). :O
In de kerk zijn Bijbelverhalen en personen van de bijbel uitgetekend op de muur en ingekleurd met natuurlijke producten. Ze hebben ons in de kerk dan ook de verschillende Bijbelverhalen uitgelegd die beschreven stonden op de muren. Zo zijn we ook wijzer geworden dat de mensen die getekend zijn met volledige gezichten dat dit de goede mensen zijn. De mensen die maar een half gezicht hebben of dat het gezicht verandert is in dat van een dier waren de slechte mensen.
Ik zat nog altijd met 1 vraag : Waarom bouw je een kerk in een berg op een hoge hoogte met een slechte toegang voor oudere of minder mobiele mensen. Hiervoor hadden ze 2 redenen
1) Als je een kerk hoog in de bergen bouw ben je dichter bij God.
2) Door de hoogte en doordat het in een berg gebouwd is het een veilige kerk. Hiermee bedoelde ze dat mensen van andere geloven de kerk heel moeilijk kunnen vinden en bereiken om deze te vernietigen.
Nadien was het tijd om terug te vertrekken naar beneden. Met klammige handen ben ik dan toch beneden geraakt. Toen we terug aan onze bus waren aangekomen kregen we de vraag welke kerken we nog graag zouden bezoeken of dat we graag naar een trouw wilde gaan zien. Ze boden ons deze kans aan omdat een collega van onze gids vandaag trouwde.
Een trouw hadden we hier nog niet gezien dus zijn we unaniem voor de trouw gegaan.
Bij een trouwfeest word de hele buurt uitgenodigd om mee te komen feesten.
Toen we hier aan kwamen was er dan ook heel veel volk en was het net tijd dat het getrouwd koppel naar buiten zou komen. Eerst kwamen de drums naar buiten daarna de zanger nadien volgde het koppel met daarachter de familie. Onder luidkeels gezang en in de handengeklap kwamen ze met een parade naar buiten en gingen ze voor de tenten met zijn alle in een ronde gaan dansen.
Nadat we dit gezien hadden waren we de tenten terug in gegaan en was het tijd om te gaan eten.
Men had geen tafels in de tenten staan alleen maar houten balken die op de grond lagen, dit waren dan onze stoelen om op te gaan zitten. Toen we zaten kregen we allemaal een beker in ons handen en werd er rondgegaan met een gieter. Hierin zat het lokaal bier (zelfgemaakt bier dat men SOA noemt). Ze hadden onze beker tot de nok gevuld. Op het zicht zag het er echt niet lekker uit het had een vreemde kleur (dit komt mss door de beker) en er zaten nog wat granen of stukjes van iets anders in. Het heeft 5 minuten geduurd voor ik heb durven drinken van het bier. En ik moet zeggen het was niet vies maar ook niet goed.
Familie van de bruid zag ons op de houten balken zitten en kwam naar ons om te zeggen dat we in de zetels van de bruid en bruidegom moesten gaan zitten. (deze waren nog steeds aan het dansen). Na een paar keer geweigerd te hebben zijn we dan uiteindelijk wel in de zetels gaan zitten. Toen brachten ze een grote geweven schaal en hierin zat de Injera. Ze deden op de injera nog een soort tomaten saus met vlees maar deze was zeer pikant dus kwamen ze ook rond met een yoghurt die ze op de saus kapte, dit maakte de saus veel minder pikant. Na het eten en drinken was het al tijd om te vertrekken naar de andere kerk. Dus spijtig genoeg hebben we niet meekunnen dansen op het trouwfeest.
Als laatste zijn we naar een andere steenkerk gaan kijken deze was ook in een rots gebouwd maar was niet zo hoog en afgelegen dan de andere kerk die we al gezien hadden.
Voor de steenkerk was er door de Italianen een andere voorgevel gemaakt om de kerk te beschermen tegen vernieling door andere godsdiensten.Want ze hadden deze kerk al tot 2 maal toe proberen te vernielen.
Maar net als de eerste kerk was dit een zeer interessante plek om geweest te zijn en om de verhalen te horen die op de muren werden getekend. Nadien zijn we moe maar voldaan terug naar het hotel gebracht.
MAANDAG 29 FEBRUARI 2016
Vandaag hadden we afgesproken om half 9 met Teddy. Hij zou mij naar de intensieve brengen en Ernest naar het OK. Tegen kwart voor 9 hebben we Teddy gebeld omdat hij er nog niet was en kregen we te horen dat er iets was tussen gekomen. Dus dat betekende dat we zelf naar de afdelingen gingen gaan. Teddy had in het weekend de afdelingen al wel verteld dat er studenten zouden komen.
Maar toen ik op intensieve aankwam waren ze toch wat verbaasd maar ik mocht zonder problemen blijven. Ik mocht me omkleden in hun kleedkamer en ik kon ook daar mijn tas veilig achterlaten. Ik had wel voor de zekerheid mijn tas met een slot vastgemaakt.
De eerste dag had ik mij ook voorgenomen om alleen te kijken omdat intensieve een plaats is waar ik in België nooit gestaan heb en omdat ik weinig afweet van de verschillende materialen.
De adjunct hoofdverpleegkundige heeft me een kleine rondleiding geven en heeft me bij elke patiënt verteld waarom hij op de afdeling lag zodat ik toch een inzicht kreeg op de verschillende mensen die op de afdeling lagen. Nadien heb ik even rondgekeken en ben ik gaan kijken naar een wondzorg. Het was een wondzorg van doorligwonden en deze verzorgde ze daar bij deze persoon met honing (Dit is de eerste keer dat ik dit gezien had). Ik had al snel een paar verpleegkundige gevonden die goed Engels konden praten waar ik in de voormiddag mee kon volgen. En ook waar ik mijn vragen aan te kon stellen.
Tegen een uur of 11 viel de stroom uit en tot mijn grote verbazing viel ook alle beademingstoestellen uit behalve de schermen met de parameters bleven werken. Iedereen schoot in acties om de beademde patiënten manueel met de ballon te beademen. Met aan elke bed 3 tot 4 verpleegkundige wisselde ze elkaar af om met de ballon te beademen. Nadat de stroom na een 5 minuten terug was sprongen de beademingstoestellen terug aan. Mijn verbazing werd nog groter dat er maar 1 van deze 4 verpleegkundige wist hoe ze het toestel weer juist moest instellen.
In de namiddag was dan de avond ploeg aangekomen en had ik nog eens een kijkje genomen bij alle patiënten. Toen viel het mij op dat alle patiënten nog het zelfde lagen dan hoe deze te morgen lagen.
Op de afdelingen hangen papieren op met daarop de taken die de verpleegkundige elke dag moet uitvoeren. En ik dacht dat ik gelezen had dat patiënten die zelf niet mobiel zijn een wisselschema hadden van 2uurs. Toen dacht ik van heb ik dat nu elke keer gemist of is liggen ze echt nog het zelfde. Ik heb dan aan een verpleegkundige gevraagd of ze de patiënten hier ook echt wisselhouding krijgen. Ik kreeg als antwoord dat dit gedaan werd als ze daar tijd voor hadden. Maar ik denk omdat ik dit nu aangehaald had dat ze daarom de patiënt ook van houding verandert hadden.
DINSDAG 1 MAART
Dag 2 op de intensieve. Net als gisteren heb ik me in de kleedkamer op de intensieve omgekleed en daar mijn tas opslot gedaan met een hangslot en deze in de hoek van de kamer op de grond gezet.
Omdat niet alle verpleegkundige van de vroege dienst al aanwezig waren ben ik nog eens gaan kijken naar alle patiënten. De patiënten lagen nog steeds in dezelfde houding dan gisteren in de late namiddag. Tijdens de wondzorgen op de afdeling werd ik dan ook niet verbaasd dat er zoveel doorligwonden waren op de afdeling.
Vandaag was er bij 1 van de patiënten een grote verbetering en mag de beademingstube verwijderd worden. Dus men verwijderd de tube en blijft kijken hoe de saturatie blijft dalen. Ik vraag aan de verpleegkundige waarom ze geen zuurstof bijgeven omdat de saturatie al onder de 70% zit (moet normaal boven de 90% liefst boven 96%). Het antwoord hierop was omdat ze op dit moment niet beschikte over een zuurstof fles. Wat was ik blij dat ik na 2 minuten de deur zag opengaan en dat er iemand met een zuurstof fles binnen kwam. Eenmaal de zuurstof fles aan het bed hebben ze met een neusbrilletje zuurstof gegeven.
Voor de rest was er in de voormiddag niet veel te doen. Ik heb samen met enkele verpleegkundige nog gebabbeld over de verschillen in ziekenhuizen van België en hier. Na een uurtje was het tijd om mij om te kleden.
Toen ik in de kleedkamer kwam was ik even verbaasd. Mijn ruszak stond op de tafel. Toen ik dichter bijkwam een oorbel naast mijn tas zag liggen en mijn rits van mijn tas 5 cm open zag staan omdat deze niet verder opging door het slot en op de grond nog eens sleuteltjes zag liggen. Wist ik dat ze geprobeerd hadden om in mijn tas te zitten. Eigenlijk een beetje verbaast en geschrokken heb ik me omgekleed en dit tegen de hoofdverpleegkundige gaan zeggen. Hij bood mij aan om in het vervolg mijn spullen in zijn kantoor te leggen omdat ze daar zeker veilig zouden staan.
Toen ik in de namiddag terug op de afdeling aankwam was mijn gevoel veranderd. Ik stond niet meer op mijn gemak op de afdeling. Mijn vertrouwen was weg. Ik wilde op dat moment zo graag de dader vinden zodat ik verder kon met mijn stage en een gewoon heel leuk einde van deze prachtige stage kon maken.
WOENSDAG 2 MAART
Dag 3 op de intensieve. Mijn gevoel van wantrouwen op de dienst was bijna volledig weg. Mijn nood om de dader te vinden was verdwenen. Het enige probleem vandaag was dat het een feestdag was en dat de hoofdverpleegkundige vandaag niet aanwezig was op de dienst. Dusja waar kon ik mijn tas dan nu veilig zetten? Na het omkleden heb ik mijn tas op het midden van de kast gezet tegen de muur zodat ik altijd een uitkijk had op mijn tas.
De verzorgingen waren hier elke dag het zelfde. Dus was er weinig nieuws te zien. Dit is wel heel jammer omdat je weinig kan doen op deze afdeling. De patiënten zijn ook allemaal stabiel dus na de verzorging werd er dan ook bijna niets meer gedaan met de patiënten.
Later die dag hadden we ook een afspraak met Teddy. En om mijn leerkansen nog te vergroten, een beeld te krijgen over hoe de mensen op de intensieve kwamen. Heb ik gevraagd en de kans gekregen om mijn 2 laatste dagen op de spoed afdeling door te brengen.
Hierdoor zou ik mijn 2 laatste dagen nog vele nieuwe dingen kunnen bijleren. Had ik ook een zicht over de werking van de spoed en over de diagnoses die hier veel werden gesteld. En kon ik ook nagaan of er bij opname via spoed ook gekeken werd naar diabetes. Omdat ik tijdens mijn stage zeer weinig mensen gezien heb met diabetes of mensen die men gingen testen op diabetes.
Ik heb hier een tijd over nagedacht, ik wilde hen niet het gevoel geven dat ik wilde vertrekken omdat er iemand geprobeerd hadden om in mijn tas te zitten. Ik wilde mij zelf ook niet het gevoel geven dat ik daar ben gaan lopen. Ik wilde ook niemand teleur stellen.
In deze 3 dagen heb ik voor mij zelf wel kunnen uitmaken dat een intensieve afdeling geen afdeling voor mij is. Ik communiceer graag op welke manier dan ook met de patiënten. Ik heb graag een lach op de gezichten van de mensen. Ik vind het moeilijk om te zien hoe mensen aan een beademingsmachine liggen en niet reageren, …
Ik heb op deze 3 dagen veel geleerd over de intensieve (over hoe mensen verzorgen, waarop te letten bij geïntubeerde patiënten,…), maar persoonlijk denk ik dat ik voor mijzelf kan zeggen dat ik het maximum bereikt heb op de intensieve.
Dit heeft mij dan ook de doorslag gegeven om aan Teddy te vragen of ik mijn laatste dagen op de spoed mocht doorbrengen.
2 DAGEN SPOED
De eerste dag op spoed ik ben wel eens benieuwd wat dit gaat geven.
In de voormiddag heb ik mij op de spoed ingang (triage) gezet zodat ik een overzicht krijg van hoe en welke diagnoses binnen kwamen . Zo had ik al snel door de meeste mensen met de taxi naar het ziekenhuis komen.
Dat ze meestal vergezelt worden door toch een 6 tal familieleden.
Wat mij ook zeker opviel was dat ze bij verschillende eigenlijk de grote meerderheid word gecontroleerd op diabetes.
Vandaag heb ik een wondzorg gezien van een kindje van 10 jaar die een wonde aan zijn been had. De wonde was zo diep dat je op 1 stuk recht op het bot keek. De wonde werd enkel gereinigd en terug afgeplakt.
Ik heb een kindje gezien die door obstipatie 15 cm van zijn darmen er mee heeft uitgeduwd. Maar omdat dit zo pijnlijk was gingen ze het via een operatie terug duwen.
voor de rest heb ik nog heel veel interessante dingen gezien maar allemaal wat te veel om uit te leggen. :p
NOG ENKELE WEETJES
- Mijn hoogte vrees is dus vele erger dan verwacht.
- Elke avond spelen we kaartspelletjes zo heb ik al verschillende nieuwe spelletjes geleerd , maar een pokerface heb ik niet dus met bullshit had ik wel een groot probleem.
- Mijn stage zit er spijtig genoeg op
- Moest er ooit iemand twijfelen voor een buitenlandse stage te doen ik raad het iedereen aan.
GEVOELENS
Ik heb me geweldig geamuseerd deze week.
Ik moet zeggen ik geniet op en top van mijn verblijf hier. Zeker doordat we nu ook elke avond samenkomen om spelletjes te spelen maakt het nog leuker. En nog moeilijker om te vertrekken.
Buiten de ene dag waar ze geprobeerd hebben in mij tas te zitten heb ik hier een geweldig verblijf.
Zoals alle mensen hier loop ik met een even grote smile op mijn gezicht rond. En geniet ik van elke mogelijkheid en kans die ik krijg.
vandaag heb ik afgesproken samen met Lauren, Brayn en Suzan om samen met hun een daguitstap te maken naar de steenkerken. We hadden om 7 uur afgesproken in de bar zodat we op tijd klaar stonden als de gids ons kwam oppikken. Toen het 8 uur gepasseerd was en nog steeds geen gids te zien was hebben we maar eens gebeld. Na nog een 10 minuutjes wachten was het dan eindelijk zover. We konden beginnen aan onze trip. Het rijden naar de eerste steenkerk zou ons 2 uurs kosten.
Na een groot uur rijden hebben we onze eerste stop gemaakt om een koffiepauze te houden. Hier hebben we eigenlijk voor de eerste keer gezien dat ze katten houden als huisdieren.
Nadien hebben we onze weg verder gezet en zagen we op een grote anderhalve kilometer een grote berg. Ze zijden ons daar is de kerk. Dus wij met zen alle zoeken of we torens van kerken ergens zagen staan. Met een grote lach op hun gezicht zijden ze dat de kerk in de rots was. Nadien zijn we uitgestapt en hebben ze gevraagd om zoveel mogelijk gerief in de auto te leggen dat onze rugzakken niet zwaar mochten wegen omdat we moesten naar boven wandelen en klimmen. Zo gezegd zo gedaan.
Ik kreeg het al een beetje benauwd toen ik de hoogte van de berg zag (dit door mijn hoogtevrees).
Na een groot uurtje wandelen was het al wat klimmen geblazen naar de berg toe. Maar dit was nog wel cava. Met wat puffen ,blazen en hijgen ben ik dan toch aan de berg geraakt. Nu was het punt gekomen dat we van de ene berg naar de andere berg moesten over een smalle strook. Jha het inademen van lucht had plaats gemaakt voor angst. Ik kreeg met geen manier mijzelf onder controle. De paniek over de hoogte had mij helemaal in de ban. Maar jha we hadden het ergste nog niet gehad, nu moesten we gaan muurklimmen en dit nog zeker 10 m naar boven. Dit zonder touw, allé er was wel een touw maar als je dat gebruikte kwam er een prijs boven op. Ook waren er lokalen mensen die daar waren om toeristen naar boven te begeleiden.
hier zat ik dan, ik wilde heel graag naar boven naar de kerken gaan zien. Maar als ik dit wilde moest ik wel een manier vinden om mij paniek/angst te overwinnen. Want zo kan ik echt niet naar boven.
Na een 15 minuten heb ik me kunnen herpakken en ben ik met behulp van de lokale mensen en met trillende handen naar boven geklommen.
eenmaal boven moet ik zeggen was er wel een heel mooi zicht. En was ik blij en trots op mezelf dat ik toch boven geraakt ben.
De kerk waar we nu zaten word nog altijd gebruikt door de lokale bevolking. Dit zowel op alle zondagen, feestdagen als andere gelegenheden.
Het is een kerk met 1 inkomhal en deur, dus iedereen zowel vrouwen en mannen komen langs 1 kant binnen maar nemen wel plaats op 2 verschillende plaatsen. Doordat de kerk bovenin een berg gemaakt is is het ook geen grote kerk. Plaatsen zijn beperkt er kunnen gemiddeld 50 mensen in de kerk. De gids vertelt ons dat de gelovige die niet binnen kunnen de dienst volgen op de berg. (dit lijkt me zeer gevaarlijk). :O
In de kerk zijn Bijbelverhalen en personen van de bijbel uitgetekend op de muur en ingekleurd met natuurlijke producten. Ze hebben ons in de kerk dan ook de verschillende Bijbelverhalen uitgelegd die beschreven stonden op de muren. Zo zijn we ook wijzer geworden dat de mensen die getekend zijn met volledige gezichten dat dit de goede mensen zijn. De mensen die maar een half gezicht hebben of dat het gezicht verandert is in dat van een dier waren de slechte mensen.
Ik zat nog altijd met 1 vraag : Waarom bouw je een kerk in een berg op een hoge hoogte met een slechte toegang voor oudere of minder mobiele mensen. Hiervoor hadden ze 2 redenen
1) Als je een kerk hoog in de bergen bouw ben je dichter bij God.
2) Door de hoogte en doordat het in een berg gebouwd is het een veilige kerk. Hiermee bedoelde ze dat mensen van andere geloven de kerk heel moeilijk kunnen vinden en bereiken om deze te vernietigen.
Nadien was het tijd om terug te vertrekken naar beneden. Met klammige handen ben ik dan toch beneden geraakt. Toen we terug aan onze bus waren aangekomen kregen we de vraag welke kerken we nog graag zouden bezoeken of dat we graag naar een trouw wilde gaan zien. Ze boden ons deze kans aan omdat een collega van onze gids vandaag trouwde.
Een trouw hadden we hier nog niet gezien dus zijn we unaniem voor de trouw gegaan.
Bij een trouwfeest word de hele buurt uitgenodigd om mee te komen feesten.
Toen we hier aan kwamen was er dan ook heel veel volk en was het net tijd dat het getrouwd koppel naar buiten zou komen. Eerst kwamen de drums naar buiten daarna de zanger nadien volgde het koppel met daarachter de familie. Onder luidkeels gezang en in de handengeklap kwamen ze met een parade naar buiten en gingen ze voor de tenten met zijn alle in een ronde gaan dansen.
Nadat we dit gezien hadden waren we de tenten terug in gegaan en was het tijd om te gaan eten.
Men had geen tafels in de tenten staan alleen maar houten balken die op de grond lagen, dit waren dan onze stoelen om op te gaan zitten. Toen we zaten kregen we allemaal een beker in ons handen en werd er rondgegaan met een gieter. Hierin zat het lokaal bier (zelfgemaakt bier dat men SOA noemt). Ze hadden onze beker tot de nok gevuld. Op het zicht zag het er echt niet lekker uit het had een vreemde kleur (dit komt mss door de beker) en er zaten nog wat granen of stukjes van iets anders in. Het heeft 5 minuten geduurd voor ik heb durven drinken van het bier. En ik moet zeggen het was niet vies maar ook niet goed.
Familie van de bruid zag ons op de houten balken zitten en kwam naar ons om te zeggen dat we in de zetels van de bruid en bruidegom moesten gaan zitten. (deze waren nog steeds aan het dansen). Na een paar keer geweigerd te hebben zijn we dan uiteindelijk wel in de zetels gaan zitten. Toen brachten ze een grote geweven schaal en hierin zat de Injera. Ze deden op de injera nog een soort tomaten saus met vlees maar deze was zeer pikant dus kwamen ze ook rond met een yoghurt die ze op de saus kapte, dit maakte de saus veel minder pikant. Na het eten en drinken was het al tijd om te vertrekken naar de andere kerk. Dus spijtig genoeg hebben we niet meekunnen dansen op het trouwfeest.
Als laatste zijn we naar een andere steenkerk gaan kijken deze was ook in een rots gebouwd maar was niet zo hoog en afgelegen dan de andere kerk die we al gezien hadden.
Voor de steenkerk was er door de Italianen een andere voorgevel gemaakt om de kerk te beschermen tegen vernieling door andere godsdiensten.Want ze hadden deze kerk al tot 2 maal toe proberen te vernielen.
Maar net als de eerste kerk was dit een zeer interessante plek om geweest te zijn en om de verhalen te horen die op de muren werden getekend. Nadien zijn we moe maar voldaan terug naar het hotel gebracht.
MAANDAG 29 FEBRUARI 2016
Vandaag hadden we afgesproken om half 9 met Teddy. Hij zou mij naar de intensieve brengen en Ernest naar het OK. Tegen kwart voor 9 hebben we Teddy gebeld omdat hij er nog niet was en kregen we te horen dat er iets was tussen gekomen. Dus dat betekende dat we zelf naar de afdelingen gingen gaan. Teddy had in het weekend de afdelingen al wel verteld dat er studenten zouden komen.
Maar toen ik op intensieve aankwam waren ze toch wat verbaasd maar ik mocht zonder problemen blijven. Ik mocht me omkleden in hun kleedkamer en ik kon ook daar mijn tas veilig achterlaten. Ik had wel voor de zekerheid mijn tas met een slot vastgemaakt.
De eerste dag had ik mij ook voorgenomen om alleen te kijken omdat intensieve een plaats is waar ik in België nooit gestaan heb en omdat ik weinig afweet van de verschillende materialen.
De adjunct hoofdverpleegkundige heeft me een kleine rondleiding geven en heeft me bij elke patiënt verteld waarom hij op de afdeling lag zodat ik toch een inzicht kreeg op de verschillende mensen die op de afdeling lagen. Nadien heb ik even rondgekeken en ben ik gaan kijken naar een wondzorg. Het was een wondzorg van doorligwonden en deze verzorgde ze daar bij deze persoon met honing (Dit is de eerste keer dat ik dit gezien had). Ik had al snel een paar verpleegkundige gevonden die goed Engels konden praten waar ik in de voormiddag mee kon volgen. En ook waar ik mijn vragen aan te kon stellen.
Tegen een uur of 11 viel de stroom uit en tot mijn grote verbazing viel ook alle beademingstoestellen uit behalve de schermen met de parameters bleven werken. Iedereen schoot in acties om de beademde patiënten manueel met de ballon te beademen. Met aan elke bed 3 tot 4 verpleegkundige wisselde ze elkaar af om met de ballon te beademen. Nadat de stroom na een 5 minuten terug was sprongen de beademingstoestellen terug aan. Mijn verbazing werd nog groter dat er maar 1 van deze 4 verpleegkundige wist hoe ze het toestel weer juist moest instellen.
In de namiddag was dan de avond ploeg aangekomen en had ik nog eens een kijkje genomen bij alle patiënten. Toen viel het mij op dat alle patiënten nog het zelfde lagen dan hoe deze te morgen lagen.
Op de afdelingen hangen papieren op met daarop de taken die de verpleegkundige elke dag moet uitvoeren. En ik dacht dat ik gelezen had dat patiënten die zelf niet mobiel zijn een wisselschema hadden van 2uurs. Toen dacht ik van heb ik dat nu elke keer gemist of is liggen ze echt nog het zelfde. Ik heb dan aan een verpleegkundige gevraagd of ze de patiënten hier ook echt wisselhouding krijgen. Ik kreeg als antwoord dat dit gedaan werd als ze daar tijd voor hadden. Maar ik denk omdat ik dit nu aangehaald had dat ze daarom de patiënt ook van houding verandert hadden.
DINSDAG 1 MAART
Dag 2 op de intensieve. Net als gisteren heb ik me in de kleedkamer op de intensieve omgekleed en daar mijn tas opslot gedaan met een hangslot en deze in de hoek van de kamer op de grond gezet.
Omdat niet alle verpleegkundige van de vroege dienst al aanwezig waren ben ik nog eens gaan kijken naar alle patiënten. De patiënten lagen nog steeds in dezelfde houding dan gisteren in de late namiddag. Tijdens de wondzorgen op de afdeling werd ik dan ook niet verbaasd dat er zoveel doorligwonden waren op de afdeling.
Vandaag was er bij 1 van de patiënten een grote verbetering en mag de beademingstube verwijderd worden. Dus men verwijderd de tube en blijft kijken hoe de saturatie blijft dalen. Ik vraag aan de verpleegkundige waarom ze geen zuurstof bijgeven omdat de saturatie al onder de 70% zit (moet normaal boven de 90% liefst boven 96%). Het antwoord hierop was omdat ze op dit moment niet beschikte over een zuurstof fles. Wat was ik blij dat ik na 2 minuten de deur zag opengaan en dat er iemand met een zuurstof fles binnen kwam. Eenmaal de zuurstof fles aan het bed hebben ze met een neusbrilletje zuurstof gegeven.
Voor de rest was er in de voormiddag niet veel te doen. Ik heb samen met enkele verpleegkundige nog gebabbeld over de verschillen in ziekenhuizen van België en hier. Na een uurtje was het tijd om mij om te kleden.
Toen ik in de kleedkamer kwam was ik even verbaasd. Mijn ruszak stond op de tafel. Toen ik dichter bijkwam een oorbel naast mijn tas zag liggen en mijn rits van mijn tas 5 cm open zag staan omdat deze niet verder opging door het slot en op de grond nog eens sleuteltjes zag liggen. Wist ik dat ze geprobeerd hadden om in mijn tas te zitten. Eigenlijk een beetje verbaast en geschrokken heb ik me omgekleed en dit tegen de hoofdverpleegkundige gaan zeggen. Hij bood mij aan om in het vervolg mijn spullen in zijn kantoor te leggen omdat ze daar zeker veilig zouden staan.
Toen ik in de namiddag terug op de afdeling aankwam was mijn gevoel veranderd. Ik stond niet meer op mijn gemak op de afdeling. Mijn vertrouwen was weg. Ik wilde op dat moment zo graag de dader vinden zodat ik verder kon met mijn stage en een gewoon heel leuk einde van deze prachtige stage kon maken.
WOENSDAG 2 MAART
Dag 3 op de intensieve. Mijn gevoel van wantrouwen op de dienst was bijna volledig weg. Mijn nood om de dader te vinden was verdwenen. Het enige probleem vandaag was dat het een feestdag was en dat de hoofdverpleegkundige vandaag niet aanwezig was op de dienst. Dusja waar kon ik mijn tas dan nu veilig zetten? Na het omkleden heb ik mijn tas op het midden van de kast gezet tegen de muur zodat ik altijd een uitkijk had op mijn tas.
De verzorgingen waren hier elke dag het zelfde. Dus was er weinig nieuws te zien. Dit is wel heel jammer omdat je weinig kan doen op deze afdeling. De patiënten zijn ook allemaal stabiel dus na de verzorging werd er dan ook bijna niets meer gedaan met de patiënten.
Later die dag hadden we ook een afspraak met Teddy. En om mijn leerkansen nog te vergroten, een beeld te krijgen over hoe de mensen op de intensieve kwamen. Heb ik gevraagd en de kans gekregen om mijn 2 laatste dagen op de spoed afdeling door te brengen.
Hierdoor zou ik mijn 2 laatste dagen nog vele nieuwe dingen kunnen bijleren. Had ik ook een zicht over de werking van de spoed en over de diagnoses die hier veel werden gesteld. En kon ik ook nagaan of er bij opname via spoed ook gekeken werd naar diabetes. Omdat ik tijdens mijn stage zeer weinig mensen gezien heb met diabetes of mensen die men gingen testen op diabetes.
Ik heb hier een tijd over nagedacht, ik wilde hen niet het gevoel geven dat ik wilde vertrekken omdat er iemand geprobeerd hadden om in mijn tas te zitten. Ik wilde mij zelf ook niet het gevoel geven dat ik daar ben gaan lopen. Ik wilde ook niemand teleur stellen.
In deze 3 dagen heb ik voor mij zelf wel kunnen uitmaken dat een intensieve afdeling geen afdeling voor mij is. Ik communiceer graag op welke manier dan ook met de patiënten. Ik heb graag een lach op de gezichten van de mensen. Ik vind het moeilijk om te zien hoe mensen aan een beademingsmachine liggen en niet reageren, …
Ik heb op deze 3 dagen veel geleerd over de intensieve (over hoe mensen verzorgen, waarop te letten bij geïntubeerde patiënten,…), maar persoonlijk denk ik dat ik voor mijzelf kan zeggen dat ik het maximum bereikt heb op de intensieve.
Dit heeft mij dan ook de doorslag gegeven om aan Teddy te vragen of ik mijn laatste dagen op de spoed mocht doorbrengen.
2 DAGEN SPOED
De eerste dag op spoed ik ben wel eens benieuwd wat dit gaat geven.
In de voormiddag heb ik mij op de spoed ingang (triage) gezet zodat ik een overzicht krijg van hoe en welke diagnoses binnen kwamen . Zo had ik al snel door de meeste mensen met de taxi naar het ziekenhuis komen.
Dat ze meestal vergezelt worden door toch een 6 tal familieleden.
Wat mij ook zeker opviel was dat ze bij verschillende eigenlijk de grote meerderheid word gecontroleerd op diabetes.
Vandaag heb ik een wondzorg gezien van een kindje van 10 jaar die een wonde aan zijn been had. De wonde was zo diep dat je op 1 stuk recht op het bot keek. De wonde werd enkel gereinigd en terug afgeplakt.
Ik heb een kindje gezien die door obstipatie 15 cm van zijn darmen er mee heeft uitgeduwd. Maar omdat dit zo pijnlijk was gingen ze het via een operatie terug duwen.
voor de rest heb ik nog heel veel interessante dingen gezien maar allemaal wat te veel om uit te leggen. :p
NOG ENKELE WEETJES
- Mijn hoogte vrees is dus vele erger dan verwacht.
- Elke avond spelen we kaartspelletjes zo heb ik al verschillende nieuwe spelletjes geleerd , maar een pokerface heb ik niet dus met bullshit had ik wel een groot probleem.
- Mijn stage zit er spijtig genoeg op
- Moest er ooit iemand twijfelen voor een buitenlandse stage te doen ik raad het iedereen aan.
GEVOELENS
Ik heb me geweldig geamuseerd deze week.
Ik moet zeggen ik geniet op en top van mijn verblijf hier. Zeker doordat we nu ook elke avond samenkomen om spelletjes te spelen maakt het nog leuker. En nog moeilijker om te vertrekken.
Buiten de ene dag waar ze geprobeerd hebben in mij tas te zitten heb ik hier een geweldig verblijf.
Zoals alle mensen hier loop ik met een even grote smile op mijn gezicht rond. En geniet ik van elke mogelijkheid en kans die ik krijg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
